Wystawą „Edward Dwurnik u Tichauera” wracamy do prezentacji sztuki tego wyjątkowego artysty, ponownie przyglądamy się: historii, gestom, sytuacjom powtarzającym się nieustannie przez setki, tysiące lat, które wciąż trwają w całej swej istotności, wolne od kaprysów czasu. Kołyszą się i bujają niewinnie jak łany tulipanów.

Na wystawie prezentujemy ponad 250 prac, pochodzące z prywatnej kolekcji: obrazy, rysunki, akwarele, grafiki, gwasze, kolaże. To wystarczający zbiór, pozwalający wyrobić sobie własną opinię o tym, co sprawiło, że stał się Dwurnik jednym z najważniejszych i najpopularniejszych polskich malarzy współczesnych.

Edward Dwurnik chętnie malował kwiaty, na przykład tulipany, całe łany, z trudem mieszczące się na rysunkach i dużych obrazach. Mimo to nie był Dwurnik malarzem kwiatów. Rysował kolejne miasta, ulice i wypełniające je tłumy. Wbrew powszechności takich przedstawień, nie był jednak weducistą czy malarzem reportażowym. Nie był także malarzem narodowym. Wiedział, że są sprawy ważniejsze niż bolączki historyczne. U artysty dosłowność pewnych tematów czy motywów bardziej zwodzi niż wyjaśnia. W tej sztuce wszystko jest dużo bardziej zawiłe, wieloznaczne, niż można by sądzić.

Potrafił namalować niemalże wszystko – od nienawiści, agresji, we wszystkich możliwych jej odcieniach: od bezmyślnej, pijanej, po monumentalną pomnikową, która ani drgnie, nie odpuści na milimetr, aż po miłość w dowolnej sytuacji i dowolnej odmianie.